Nederlands 
English 
In coaching leren we om het ongemak op te zoeken en om nieuwsgierig te blijven, zelfs als de grond onder ons wankelt. En de laatste tijd voelt die grond bijzonder instabiel aan.
Net als velen in het DEIB-veld (Diversiteit, Gelijkheid, Inclusie en Erbij horen), heb ik met ontzetting gekeken naar de recente ontwikkelingen. Alle berichten over het schrappen van DEIB-functies, teruggedraaide beleidsmaatregelen en bedreigde contracten – vooral in de VS – hebben me erg geraakt. Gebeurt dit echt? Ben ik wakker geworden in een soort dystopie?
Binnen het ICF NL DEIB-team waren we allemaal geschokt. In eerste instantie deden we het af als weer een aantal opruiende tweets uit de VS – dat zal toch wel loslopen? Maar toen kwamen de ontslagen op federaal niveau en bedrijven kregen te horen dat ze DEI niet meer mochten noemen in hun beleid.
Wat een complete waanzin.
Ik dacht eerst dat de technologiesector zich zou verzetten. Dat de sector die ooit trots beweerde voorop te lopen in inclusie, nu pal zou staan. In plaats daarvan gingen ze snel door de knieën. De stilte was oorverdovend.
En als vrouw, vrouw van kleur, immigrant, licht dyslectisch (vink, vink, vink), die in dit werkveld actief is, voelde ik de spanning toenemen. Mijn onrust was niet alleen persoonlijk. Ik woon in Nederland – iets meer afgeschermd van het Amerikaanse beleid. Maar ook hier is het effect voelbaar. Wat me het meest raakte, was het gevoel van collectieve desintegratie. Zoveel vooruitgang, nu ineens onderwerp van debat.
En toch… de optimist in mij vraagt zich af: Zit er een zilveren randje aan dit alles?
De woorden van Oscar Wilde kome naar boven: “Het enige dat erger is dan besproken worden, is genegeerd worden.”
Misschien brengt deze tegenreactie ook iets nieuws op gang, een diepere reflectie. Een kans om onszelf af te vragen waar DEIB nu écht over gaat, en hoe we veranderingen kunnen creëren die zo stevig zijn dat ze niet zomaar kunnen worden weggevaagd. Ik geloof nog steeds dat de meeste mensen het goede willen. Dat DEIB niet draait om iets afpakken, maar om iedereen een eerlijke kans te geven. En ja, dat betekent soms dat er obstakels moeten worden verwijderd – voor sommigen meer dan voor anderen. Sommige organisaties geven DEIB nu een nieuwe naam: People Empowerment, Belonging & Culture, Human Relations. Strategische wending of hoopvolle evolutie? Misschien wel beide. En eerlijk gezegd… ik vind die verschuiving best mooi – het zet mensen centraal: uiteindelijk was dit altijd al het doel.
Natuurlijk steken de gesprekken over kleurenblindheid en meritocratie weer de kop op. Niemand wil gezien worden als een “afvink”-aanwinst. We willen allemaal voelen dat we onze plek hebben verdiend, maar eerlijkheid is complex. Of we ons ervan bewust zijn of niet: vooroordelen beïnvloeden nog steeds wie er gezien, gehoord en aangenomen wordt – en hoe mensen worden beoordeeld.
Dus misschien is dát het zilveren randje: We gaan terug naar de kern van DEIB.
Het gaat nooit alleen om beleid of officiële verklaringen. Het gaat om het creëren van omgevingen waar mensen – ongeacht gender, etniciteit, achtergrond, beperking of wie ze liefhebben – zich écht thuis voelen. Waar ze ertoe doen. Waar ze niet delen van zichzelf aan de deur hoeven achterlaten om succesvol te zijn.
Soms is een bedreiging nodig om te beseffen wat we dreigen te verliezen. En om helder te krijgen wat we moeten beschermen. De vonk is er nog steeds.
Ik voelde het toen Harvard weigerde om hun DEI-verplichtingen terug te draaien, zelfs terwijl de regering-Trump meer dan 2 miljard dollar aan financiering bevroor. Ik zie het in de mensen die stil verzet bieden, die weigeren inclusie te reduceren tot een trend.
Misschien is het nu onze rol als coaches om ruimte te houden voor die vonk. Om nieuwsgierig te blijven. Om de diepere vragen te blijven stellen. Om te blijven verschijnen – ook als het pad nog onduidelijk is.
Want dit werk is nog lang niet voorbij.
Heena Jethwa – ICF NL DEIB Team
